Ontspanning aan de rio

Net als wij komen deze jongetjes zich vermaken in het "Olympisch Bad" (zo genoemd omdat de rivier hier diep genoeg is om te zwemmen én er is een leuke stroomversnelling!

In deze stroomversnelling heb ik dus ook mijn schoen verloren.

Als je goed kijkt zie je ook de littekens van de honderden muggenbeten die ik al heb opengekrabd.

Gelukkig bestaan er nog gentlemen en heeft Gunther zijn eigen sandalen aangeboden (6 maten te groot
welisbaar)

Het was nogal pijnlijk voor Gunther om op blote voeten op de stenen te stappen. Normaal is het een klein kwartiertje stappen naar de rio, nu hebben we er 45 minuten over gedaan! Kinderen op blote voeten staken heel vrolijk voorbij.

Wist je dat...

SABE QUE...


-we een wondermooie laguna ontdekt hebben in Yalanhuitz.



-ik precies op alle foto's dezelfde t-shirt draag. Dat is toeval: ik ben misschien niet zo proper als thuis, maar toch nog proper genoeg hoor.




-ik af en toe mijn kleren laat wassen door de ropa-girls. (Plaatselijke meisjes die elke dag aan de deur staan om naar was, = ropa, te vragen)


-deze kleren dan afschuwelijk stinken (alsof ze een hele nacht naast een vuur hebben gehangen) en ik ze soms zelf nog een badje met SWAVITEL geef. (Dit is wasverzachter, maar wij gebruiken het hier om ons wasgoed goed te laten ruiken)

-mijn verjaardagspizza echt over-heerlijk was.







-er opeens potjes yoghurt verkocht worden in het dorp. Een commercieel ingestelde Pojomero heeft deze voor ons ingevoerd.

-dat we gisteren een geodriekhoek in het afwaswater vonden (en niemand wist van waar die kwam?

-ons Francinneke weg is! Ik denk dat ze gepikt is en verder verkocht.

-de kip nu ook een naam heeft: Baudilia Rosalia Bonifacia Verduga (genoemd naar de vorige bezitters)

-je hier heel dikwijls recht en het gezicht uitgelachen wordt (ze generen zich hier niet)

-ik al eens één keer meegeholpen heb ik de clinica (mijn taak was de poep van een kindje heel hard vasthouden tot de spuit gegeven was. Een moeilijke taak want klein Antonio Rudy-ke, lees Roedie, zette het op een brullen van jewelste)

-ik pas een schoen in de rio verloren heb.

-dat de mensen hier nooit een regenjas dragen maar wel een nylon (een grote plastiek die ze rond knopen of boven zich houden)

-ik al 2 maanden todo el mundo (heel de wereld) zeg en dat het todos (iedereen) is. Dan zeg ik dus bijvoorbeeld in de klas: "heel de wereld, neem uw schrift."

-we een mini-corte hebben laten maken uit de plaatselijke stof. Die van mij is te klein want die madam heeft te nipt gemeten (enige oplossing: afvallen.)

-Afvallen hier super moeilijk al dan niet onmogelijk is vanwege de liters olie, de kilo's suiker en bloem die we hier eten (komt ook nog bij: heerlijke chips, af en toe colakes,.. Dit aangevuld met een klein beetje groenten en fruit (vooral bananen, ook al een dikmaker)

-ik hier ook een soort popcorn omringd met caramel smaak ontdekt heb. Heeeeerlijk!

-ze hier altijd op straat "buenas" zeggen en als je één meter gepasseerd bent, zeggen ze "adios". Dat is dus dikwijls aan een stuk: "buenas, adios"

-er een vleermuis in onze kamer zat.

-de mensen me al dikwijls gezegd hebben dat ik dik ben (maar hier is dat een compliment :-))

-het jeugdwerk een succes is (40-50 kinderen, soms meer)


-ze hier allemaal 4 namen hebben. Bijvoorbeeld: Antonio, Gaspar Fransciso Mateo of andersom: Juana, Baltasar Mateo Francisco. Daarnaast hebben ze ook nog een naam in het Qanjobal (Antonio = Tonno, Baltasar = Maltiesh, Ana = Aniesh, Eulalia = Eewoel,...). In mijn klas zit een leerling met uitzonderlijk drie namen: Francisco, Francisco de Francisco. Heel normaal hier.

-ik tegenwoordig ook een dansgroepje heb met vijf meisjes van 10-12 jaar. Heel grappig. We zijn een dansje aan het maken voor de dag van de onafhankelijkheid op 15 september (naar het schijnt nogal een groot feest hier).


-ik weer wacht op een spoedgeval voor huehue: de voedselvoorraad is weer op aan het geraken...

-ik net examens Engels verbeterd heb (met veeeeel gebuisden).

-ik al een heerlijke cake gebakken heb (dank u moeke voor het bakpoeder en de vanillesuiker!)

-het gisterennacht zo hard regende dat het niet meer normaal was (je moet je indenken, we slapen onder golfplaten en het leek echt alsof dat dak het niet meer zou houden)

-we pas een avond in het donker gezeten hebben: te weinig zon en dan vallen we zonder electriciteit. 't Was weer eens wat anders: lezen bij kaarslicht. (en het is hier altijd om 7 uur donker)

-hier ook witte konijnen worden gehouden. Een raar zicht: die lijken zo proper tussen al dat vuil.

-de meeste mensen hier gouden tanden hebben. Ik was het al bijna vergeten te vertellen omdat ik er al zo aan gewoon ben. Ook de scholieren hebben dikwijls een stuk of twee gouden tanden. Afschuwelijk lelijk maar ik denk dat het hier in de mode is.

-blijkbaar niet vijf maar zeven kerken in Pojom zijn.

-we pas naar de een mis van één van de zeven kerken zijn geweest: die van de charismatische kerk. Leek een beetje op een sekte. Ze gebruiken hier altijd life-muziekgroepen in de kerken, compleet met versterkers en al. (Heel leuk voor ons als je eens vroeg wil gaan slapen) Het gezongen gebed duurde 25 minuten. Hierop geraakten enkele vrouwen in trance en begonnen wild te dansen terwijl een man heel de tijd zong van: "Leve Jerusalem (10 keer), Jezus is onze Redder (15 keer) Hallelujah (10 keer) God beschermt ons (15 keer) ..." en meer van dat gedurende 25 minuten. Daarna begon het gebed maar het was in het Qanjobal. We besloten dan maar naar huis te gaan. Terwijl we naar de uitgang gingen, zei de man van voor juist iets Gracias a Dios (dank aan god) maar wij hadden verstaan: "Adios" en wij staken onze hand op en wuifden heel vrolijk terug naar die soort pastoor terwijl iedereen daar serieus aan het bidden was.

Adios pues

De kip en de poes

We hebben 2 nieuwe huisdieren hier in Pojom!

Ons lief klein poesje kregen we een maand geleden cadeau van de clinica van Yalanhuitz. Ondertussen is het Francinneke gedoopt omdat ik er altijd Franske tegen zei. De eerste twee weken waren een beetje zielig. Francinneke had een koord om haar nekje om niet te kunnen ontsnappen. Soms maakte ze er zo'n knoop in dat ze nog maar een klein stukje over had om te bewegen.

Sinds gisteren hebben we er nog een kip bij. Dat kwam zo: we hebben hier drie serieuze spoedgevallen op korte tijd gehad. Op een nacht kwam er een gezin aan met een kindje dat helemaal opgezwollen was en bijna niet meer kon ademen. Bleek dat een andere "dokter" hem cortisone had voorgeschreven terwijl dat helemaal niet nodig was. Vier dagen hadden ze hem dat gegeven. Daarna van de ene op de andere dag gestopt. Het kind was dus eigenlijk verslaafd gemaakt. Dit gezin moest hier een week blijven. We hebben hier een patientenkamer voor als er mensen moeten blijven. De patientenkamer heeft een eigen ingang voor als ze bezoekers willen ontvangen, een wc en een kookvuur. Het gezin waren ladino's, niet zo geliefd hier, maar we zijn toch heel hard verschoten van de Pojomeros. Nog dezelfde morgen kwam er al een vrouw tortilla's brengen. In de kerk hadden ze verteld van dit gezin. Elke dag hebben die hier van de bevolking eten gekregen. 's Avonds stond er altijd een hele menigte bij hun kamer om samen te bidden. Als bedanking hebben we nu een kip gekregen. Wouter en Gunther zijn meteen begonnen met een kippenhok te bouwen. De kip is al 2 keer ontsnapt. We hebben al 3 eieren van de kip gehad. Francinneke mag niet in de clinica binnenkomen, maar ze is al een paar keer betrapt geweest. We hebben er nog ons werk mee!

De poes en de kip zijn nog geen echte vrienden. De poes probeert de kip heel de tijd te besluipen, maar als de kip dan haar kop draait, rent de poes vliegensvlug naar haar hol.

Een ander spoedgeval was een kind dat met een kettingzaag in zijn gezicht had gezaagd. Per ongeluk natuurlijk hé! Dit was heel erg.

Een ander niet zo erg spoedgeval was een dronkaard met een stuk van zijn oor. Een andere dronkaard had een stuk van zijn oor gesneden.

Hierbij wil ik nog wel eens benadrukken dat naast deze spoedgevallen, er ook wel 25 tot 30 consultas zijn elke dag. Bij ons gaan ze gewoon naar de spoed, hier komen ze naar de clinica.

Zoals je kan zien op de eerste foto, ben ik al goed geïntegreerd op gebied van schoenen. Die plastieken sandalen dragen heel veel mensen hier ook. Maar ik vind ze leuk en mooi!

la escuela

Ik zit hier nu al meer dan een maand en ik heb nog niks over de school verteld.

Ik geef Engels op de Basico, dat is het middelbaar. Hier zijn 3 klassen: 1ste, 2de en 3de middelbaar. In totaal zijn er 77 leerlingen, jammer genoeg niet netjes verdeeld over de klassen. In het eerste zitten 34 leerlingen, in het 2de 26 en in het derde 18. Het niveau is echt uitzonderlijk laag. In het eerste en tweede jaar zijn er nog altijd leerlingen die de TO BE en TO HAVE niet kennen. De reden is denk ik, omdat Engels hun derde taal is, en vooral omdat de structuur van hun moedertaal, het Qanjabal totaal verschilt van onze Europese talen. Daarbij komt dan nog dat ze hier de 2de persoon niet gebruiken (ze zijn uitzonderlijk beleefd) en deze in het Engels ook niet kennen. Een ander probleem is dat ze totaal niet thuis studeren. Ik geef iedere les een toets (schriftelijk en mondeling) om ze toch maar tot studeren aan te zetten, maar het resultaat is dat toch een vijfde van de klas gebuisd is, en nog eens twee vijfde net geslaagd.

Een ander probleem waarom de lessen zo traag gaan, is dat er geen materiaal voor handen is. Je moet alles op het bord schrijven: spreekoefeningen, grammatica, vocabulair, oefeningen, toetsen. Tegen dat je 10 zinnen op hebt geschreven is de les om, maar als je het niet opschrijft, kunnen ze het niet. De leerlingen hebben van die A5-schriften van in de lagere school. Er is ook geen internet, geen woordenboeken, niks. Gelukkig dat het bord er nog is. In België zijn we nogal verwend op dit gebied.

Het lesgeven gaat hier ook totaal anders dan bij ons. De leerlingen zijn alleen maar gewoon om te luisteren en over te schrijven van het bord. Als je een leerling aanduid om een antwoord te geven, zie je ze ter plaatse van schaamte de grond inzakken (vooral de meisjes). En het ergste wat hen kan overkomen is, dat ze aan het bord moeten komen! Oei, oei! Ik moet hen praktisch tot daar sleuren. Dan staan ze daar en durven niks te zeggen. Als ze dan eindelijk iets mompelen, is het zo stil dat ik automatisch een stap naar voor zet. Blijkbaar kom ik dan in hun - ik denk dat ze het privécirkel noemen. Te dichtbij dus. Ze deinzen dan achteruit alsof ik hen ga opeten of zo, en ik kan opnieuw beginnen met vragen.

Na de voor ons normale maar voor hen moderne lesmethodes, val ik ook dikwijls terug op iets meer ouderwets: het opdreunen van zinnetjes. Ik sta met een stok aan het bord en tik op de zinnen die ze hardop zo lang moeten lezen tot het goed is. Soms wel tien keer! Maar het blijkt effectief te zijn, en in groep durven iets ze luider spreken.

Ik ben nu bezig met het thema: TO THE SHOP op vraag van enkele meisjes. Heel grappig, ze willen allemaal weten hoe je iets moet gaan kopen maar ze kunnen niet eens zeggen hoe oud ze zijn bijvoorbeeld.

Na al mijn frustratie wil ik toch wel zeggen dat het echt heel leuk is. In het algemeen zijn ze gemotiveerd, zeker als je weet dat in het lager 750 leerlingen zitten (met 50 in één klas), waarvan dan maar één tiende doorstroomt naar het middelbaar. En weet je wat ook plezant is: als ik de klas binnenkom en "buenas tarde" zeg, zeggen ze in koor "buenas tarde" terug. Dat maakt mij al goed gezind!

Al deze foto's zijn van de Dia de los Indigenas (dag van de inheemsen). Heel de dag was er sport op school, zoals altijd wanneer er feest is. Ik heb ook meegedaan met het basketbal, in de meisjesploeg van het tweede en we het gewonnen! De manier waarop is heel grappig. Het was 0-0. Na 12 penalties was het nog altijd 0-0. Toen hebben ze kop of munt gedaan en zo zijn we gewonnen!

Die jongen met zijn rode t-shirt en blauw broekje is Felipe. 19 jaar en hier leerkracht. Maar hij doet dat supergoed, ook al zijn er leerlingen even oud dan hij. (en zelfs ouder: de oudste leerlinge is 28) Ik geef samen met hem compu. Ja, ja, hier ga ik door voor een computerdeskundige!

Als ze hier sportkledij bedoelen, dragen ze allemaal voetbaloutfits. Raar hé.

De man met de oranje t-shirt is Miguel, directeur en leerkracht in de Basico, daarnaast ook nog leerkracht in het lager. Echt een heel lieve, gemotiveerde man die al vijf jaar hard vecht om de school erkend te krijgen bij het ministerie (zodat de leerkrachten dan ook door het ministerie betaald worden en niet meer door de ouders).

De jongen op de allereerste foto is Darinel. Een kei slimme toffe leerling. Over het algemeen heb ik een goed contact met de leerlingen. Ik kom ze dikwijls tegen in het dorp of ze hangen rond de clinica (waar ze de gitaar mogen lenen). De eerstejaars komen naar ons nieuw poesje kijken.

Zoals je op de achtergrond van verschillende foto's kan zien, zijn er op de muren van de klassen de tekens van de maya-kalender geschilderd door de leerlingen zelf. Mooi hé!

Gisteren hebben de leerlingen bomen geplant. Er is dan niks georganiseerd. Er staat een bak met kleine boompje. De opdracht is: plant een boom, en toch is het resultaat een rechte haag van boompjes.

Binnen een maand is het hier dag van de onafhankelijkheid en dat wordt hier hard gevierd. Ik ben wel eens benieuwd.

HASTA LUEGO, ADIOS PUES.... (zeggen ze hier ook altijd)