la escuela

Ik zit hier nu al meer dan een maand en ik heb nog niks over de school verteld.

Ik geef Engels op de Basico, dat is het middelbaar. Hier zijn 3 klassen: 1ste, 2de en 3de middelbaar. In totaal zijn er 77 leerlingen, jammer genoeg niet netjes verdeeld over de klassen. In het eerste zitten 34 leerlingen, in het 2de 26 en in het derde 18. Het niveau is echt uitzonderlijk laag. In het eerste en tweede jaar zijn er nog altijd leerlingen die de TO BE en TO HAVE niet kennen. De reden is denk ik, omdat Engels hun derde taal is, en vooral omdat de structuur van hun moedertaal, het Qanjabal totaal verschilt van onze Europese talen. Daarbij komt dan nog dat ze hier de 2de persoon niet gebruiken (ze zijn uitzonderlijk beleefd) en deze in het Engels ook niet kennen. Een ander probleem is dat ze totaal niet thuis studeren. Ik geef iedere les een toets (schriftelijk en mondeling) om ze toch maar tot studeren aan te zetten, maar het resultaat is dat toch een vijfde van de klas gebuisd is, en nog eens twee vijfde net geslaagd.

Een ander probleem waarom de lessen zo traag gaan, is dat er geen materiaal voor handen is. Je moet alles op het bord schrijven: spreekoefeningen, grammatica, vocabulair, oefeningen, toetsen. Tegen dat je 10 zinnen op hebt geschreven is de les om, maar als je het niet opschrijft, kunnen ze het niet. De leerlingen hebben van die A5-schriften van in de lagere school. Er is ook geen internet, geen woordenboeken, niks. Gelukkig dat het bord er nog is. In België zijn we nogal verwend op dit gebied.

Het lesgeven gaat hier ook totaal anders dan bij ons. De leerlingen zijn alleen maar gewoon om te luisteren en over te schrijven van het bord. Als je een leerling aanduid om een antwoord te geven, zie je ze ter plaatse van schaamte de grond inzakken (vooral de meisjes). En het ergste wat hen kan overkomen is, dat ze aan het bord moeten komen! Oei, oei! Ik moet hen praktisch tot daar sleuren. Dan staan ze daar en durven niks te zeggen. Als ze dan eindelijk iets mompelen, is het zo stil dat ik automatisch een stap naar voor zet. Blijkbaar kom ik dan in hun - ik denk dat ze het privécirkel noemen. Te dichtbij dus. Ze deinzen dan achteruit alsof ik hen ga opeten of zo, en ik kan opnieuw beginnen met vragen.

Na de voor ons normale maar voor hen moderne lesmethodes, val ik ook dikwijls terug op iets meer ouderwets: het opdreunen van zinnetjes. Ik sta met een stok aan het bord en tik op de zinnen die ze hardop zo lang moeten lezen tot het goed is. Soms wel tien keer! Maar het blijkt effectief te zijn, en in groep durven iets ze luider spreken.

Ik ben nu bezig met het thema: TO THE SHOP op vraag van enkele meisjes. Heel grappig, ze willen allemaal weten hoe je iets moet gaan kopen maar ze kunnen niet eens zeggen hoe oud ze zijn bijvoorbeeld.

Na al mijn frustratie wil ik toch wel zeggen dat het echt heel leuk is. In het algemeen zijn ze gemotiveerd, zeker als je weet dat in het lager 750 leerlingen zitten (met 50 in één klas), waarvan dan maar één tiende doorstroomt naar het middelbaar. En weet je wat ook plezant is: als ik de klas binnenkom en "buenas tarde" zeg, zeggen ze in koor "buenas tarde" terug. Dat maakt mij al goed gezind!

Al deze foto's zijn van de Dia de los Indigenas (dag van de inheemsen). Heel de dag was er sport op school, zoals altijd wanneer er feest is. Ik heb ook meegedaan met het basketbal, in de meisjesploeg van het tweede en we het gewonnen! De manier waarop is heel grappig. Het was 0-0. Na 12 penalties was het nog altijd 0-0. Toen hebben ze kop of munt gedaan en zo zijn we gewonnen!

Die jongen met zijn rode t-shirt en blauw broekje is Felipe. 19 jaar en hier leerkracht. Maar hij doet dat supergoed, ook al zijn er leerlingen even oud dan hij. (en zelfs ouder: de oudste leerlinge is 28) Ik geef samen met hem compu. Ja, ja, hier ga ik door voor een computerdeskundige!

Als ze hier sportkledij bedoelen, dragen ze allemaal voetbaloutfits. Raar hé.

De man met de oranje t-shirt is Miguel, directeur en leerkracht in de Basico, daarnaast ook nog leerkracht in het lager. Echt een heel lieve, gemotiveerde man die al vijf jaar hard vecht om de school erkend te krijgen bij het ministerie (zodat de leerkrachten dan ook door het ministerie betaald worden en niet meer door de ouders).

De jongen op de allereerste foto is Darinel. Een kei slimme toffe leerling. Over het algemeen heb ik een goed contact met de leerlingen. Ik kom ze dikwijls tegen in het dorp of ze hangen rond de clinica (waar ze de gitaar mogen lenen). De eerstejaars komen naar ons nieuw poesje kijken.

Zoals je op de achtergrond van verschillende foto's kan zien, zijn er op de muren van de klassen de tekens van de maya-kalender geschilderd door de leerlingen zelf. Mooi hé!

Gisteren hebben de leerlingen bomen geplant. Er is dan niks georganiseerd. Er staat een bak met kleine boompje. De opdracht is: plant een boom, en toch is het resultaat een rechte haag van boompjes.

Binnen een maand is het hier dag van de onafhankelijkheid en dat wordt hier hard gevierd. Ik ben wel eens benieuwd.

HASTA LUEGO, ADIOS PUES.... (zeggen ze hier ook altijd)