dia de la indepencia!

Baltasar, de beste zanger van de school tijdens het oefenen

Eén van de vele toneeltjes die in de smaak vielen

Augustin, rasacteur

Fotosessie met de dansmeisjes



Het altaar van de onafhankelijkheid wordt in gereedheid gebracht



De signorita de la independencia

 Het is raar om te zien hoe patriotistisch ze hier zijn, als je zelf uit een land komt waar ze niet absoluut niet zijn.  Vooral als je dan weet dat de Maya's in eigen land nog altijd achtergesteld worden. Toch houden ze allemaal heel hard van hun land.  Dat vind ik heel mooi.  

Het volklied zingen: een plechtig moment

  

Een groepje leerlingen

Even een overzicht van de festiviteiten:

Maandagorgen half 8: heel de dag zijn de basico's op school: ze helpen mee het podium in elkaar timmeren (ik had er eerst geen vertrouwen in: gewone houten planken! en ik moest daar ook op gaan springen!), versieringen ophangen (alles in lichtblauw en wit), nog eens wat oefenen, het altaar van de indepencia ineen steken,...

Maandagavond: noche cultural. Een geselecteerde groep mochten op het podium het volkslied zingen (Guatemala Feliz: ik ken ondertussen al een paar zinnetjes) allemaal met het hand op het hart.  Daarna moest de 'signorita de la independencia' een dansje doen samen met haar caballero en ook een speech afsteken. De signorita was van te voren al gekozen door alle leerlingen. 

Maandagavond 8u: optredens. voor ons soms een beetje saai want veel was in Q'anjob'al.  (dit is de officiële schrijfwijze en zo spreken ze het ook: met veel klikken tegen het gehemelte en plotse korte stopjes, heel moeilijk voor westerlingen)
Ik moest als één van de laatste optreden met het liedje: celos (jaloersheid) van Fanny Lu (Ja, je raadt het al: écht goede muziek was het niet, maar mijn twee compagneras hadden dit gekozen en ze vinden dit echt goed)  Onze outfit was ook de moeite maar gelukkig was het donker. 

Maandagavond 11u30: Marimba, marimba, marimba: dansen!  Met zijn allen in een klaslokaal, met zijn allen tegen de muur geplakt, enkelen dansen, de meesten kijken.  Ze joelen hier altijd als een meisje met een jongen gaat dansen.  (dat is om de jongen te feliciteren, heeft een basico me verteld, ja, geëmancipeerd zijn de meisjes hier nog niet, maar dat vond ik nu wel eens leuk voor een keer)

Carlos met zijn twee dochters (van de vijf, en hij is maar 26 jaar)

Dinsdagmorgen half 8: Marimba!!: (doorlopend) Sporttornooi voor volwassenen!  Sarah en ik zaten weer in de finale: ik zal eens vertellen hoe dat kwam.  Er waren vijf meisjesploegen: twee van het eerste, twee van het tweede en één van het derde.  Eerst moesten de eerstes tegen elkaar, daarna de tweedes, daarna de winnaars tegen elkaar in de halve finale.  Daarna pas moesten wij tegen de winnaars rechtstreeks de finale spelen (en verloren).  Maar het beste van alles moet nog komen.  Toen ik donderdag in de les kwam, kreeg ik 4 quetzal in mijn handen gestopt (ons prijzengeld omdat we in de halve finale zaten!!   Tijdens het sporttornooi in je bezwete sportkleren wat marimba dansen (ook eens iets anders)


Dinsdagavond 6u: we zitten te eten. Er wordt door de micro afgeroepen dat de mensen van de clinica nog moeten komen.
Dinsdagavond half 8: Noche cultural van de primaria.  Het dochtertje van Carlos, Adelina was "niña de la independencia" gekozen (en Carlos was hier niet zo tevreden mee want dat betekent: nieuwe outfit, oefenen met dansen, oefenen met de speech,...: véél geld en tijd investeren dus) en Adelina is slechts 6 jaar, zit nog maar in de pre-primaria.  Ocharme het kind, ze was helemaal overdonderd door alles. 
Als laatste nummer: mijn dansmeisjes! Ze waren echt geweldig in hun jeansbroeken.  Nog steeds een raar ritme maar wel heel goed samen.  Zo goed hebben ze tijdens het oefenen nooit gedanst.  Ik was zo fier!

De dansmeisjes in volle actie op Shakira

Nog leerlingen aan het oefenen: de linkse leerling David is reeds getrouwd.

Daarna: Marimba.  Na een tijd gedanst te hebben, was er opeens een klein opstootje.  Er was een man die al een paar nummers met een vrouw gedansd had, maar die vrouw, die wou niet meer.  De hele tijd hadden ze al vanalles naar die man zitten te roepen (omdat hij blijkbaar niet kon danseen)  Uiteindeljik bleef hij maar aandringen bij die vrouw en hebben ze hem in het gevang gegooid.  (En wij hebben het geweten, want wij zijn het dichtste gebouw dichtstbij : heel de nacht was hij aan het roepen: "mensen van de clinica, help mij!" of zo iets in dien aard)

Angelina, Magda en ik in onze outfit voor Fanny Lu

Véél volk

Woensdag 15 september: de echte dag van de onafhankelijkheid.  Opnieuw sporttornooi voor de lagere school met natuurlijk weer de marimba als achtergrond.  Tegen vier uur moesten alle leerlingen in lange rijen rond de vlag gaan staan en werd de vlag naar beneden geladen, ondertussen het volkslied zingend.   Dat was dan de afsluiter van drie feestelijke dagen! 

Me gusto mucho Guatemala!