De clinica is vier jaar geleden opgericht door Hanne. Eerst had Hanne samen met Eva een clinica in Yalanhuitz, twee dorpen verder. Omdat één derde van de bezoekers daar uit Pojom afkomstig was (en er rijdt geen bus, meer dan 3 uur stappen!) besloot Hanne in Pojom een nieuwe clinica op te richten, met het accent op vroedkunde: de casa materna.
Ondertussen is Hanne na 7 jaar in Guatemala terug naar België vertrokken en is Katleen de medisch verantwoordelijke. Katleen, Catalina voor de Pojomeros, is vroedvrouw van opleiding. In Pojom is zij vroedvrouw, gynaecologe, dokter, longspecialist, oogarts, dermatologe, en ga zo maar verder. Voor spoedgevallen stuurt zij door naar Huehue, maar dit is niet zo evident, aangezien dit meer dan 7 uur rijden is. Logisch dat dit niet altijd goed afloopt. De dag dat ik aankwam in Pojom, was Catalina zeer zenuwachtig, want ze had een 15-jarig meisje doorgestuurd die al 3 dagen ontsluiting had. 's Morgens was haar water gebroken en heeft de familie (dan pas) Catalina geraadpleegd. Natuurlijk hadden ze veel sneller moeten komen! Het was een moeilijke beslissing want zowel moeder als kind konden onderweg sterven. De aanstaande moeder is dan toch vertrokken, achteraan in de jeep (meer dan 7 uur over slechte wegen: dat zouden de zwangeren in België absoluut niet kunnen! volgens Catalina) Een paar uur nadat ik aangekomen was, kregen we telefoon dat alles goed afgelopen was. Er was een keizersnede gebeurd en het was een jongetje! Oef! Het probleem is dat de mensen dikwijls te lang wachten om naar de clinica te komen. Ze doen eerst beroep op de plaatselijke vroedvrouwen (comadrones) maar deze hebben totaal geen opleiding gehad. Zij doen goed werk, maar als er complicaties zijn, herkennen ze deze niet onmiddellijk. Het voordeel aan spoedgevallen voor ons is, dat onze voorraad eten terug kan worden aangevuld.
Oorspronkelijk was het de bedoeling om de clinica op lange termijn te laten leiden door de Guatemalteken. Dit is natuurlijk nog steeds de bedoeling, maar ze hebben de termijnen een beetje bij moeten stellen, omdat alles veel trager gaat dan verwacht.
Er zijn vijf promotoren: Carlos, Ana, Isabella, Antonio en Catarina. Zij worden beetje bij beetje opgeleid in de medische wereld. Maar het gaat heeeeeeel traag. Je moet weten dat enkelen onder hen zelfs geen lagere school hebben afgemaakt. Ze zijn nooit gewoon om hun hersenen te laten werken, om dingen te onthouden. Elke week krijgen ze les in het verplegerschap. Daarnaast is er tijdens de consultas van Catalina altijd iemand van de promotoren aanwezig om Catalina bij te staan, te kijken hoe zij dingen aanpakt, te leren, en niet te vergeten: te vertalen van het Qanjobal naar het Spaans.
Ondertussen hebben de promotoren ieder een beetje hun eigen specialisatie. Antonio bijvoorbeeld zal zich specialiseren in microscopisch onderzoek, Ana in de vroedkunde,... Het is echt goed dat zij hier zijn, want zij vormen een beetje de brug tussen ons en de gemeenschap hier.
Elke dag zijn er consultas. Op sommige dagen worden afgelegen dorpen bezocht. Soms zijn de klachten echt wel grappig. Zo wordt er regelmatig geklaagd over "hete voeten". Ook proberen er veel buiten de uren op consulta te komen, hoewel het geen noodgeval is. Ze hebben dan gewoon een hoestje bijvoorbeeld. Zulke nep-emergencias laten we natuurlijk de dag erop terug komen. Heel dikwijls komen ze dan niet meer opdagen. Raar.
Binnenkort volgen meer foto's.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten