het leven in Pojom

Een typisch winkeltje in Pojom. Dikwijls laten ouders hun winkel bemannen door de kinderen, neefjes of nichtjes als ze weg moeten. Echt heeeeeel dikwijls. Ik heb zelfs al eens een winkel gezien met een baby van een half jaar op de grond met een quetzal in zijn hand!

Een meisje uit Pojom.

Zo zien ze er allemaal uit.

Ik maak kennis met veel Pojomeros, maar hun namen en gezichten kan ik niet onthouden. Diego ken ik al, omdat hij elke dag aan de clinica staat. Hij is 14 jaar en zit in het 5de leerjaar (wat hier absoluut heel normaal is!). Rechts zie je Severino en Alberto (de kleinste). Die kom ik ook dikwijls tegen. Albert roept altijd 20 keer "Adios" als hij voorbijgaat.

We eten 's avonds altijd samen in de clinica. Er is een beurtrol om te koken. Voorlopig heb ik nog niet al te slecht gegeten. Rijst met ei en Een soort spiniazie (hierba mora) dat lijkt op kookbladeren of konijnenvoer maar dat lekker smaakt. Een overschotel met kaas en brocoli (uit Huehue natuurlijk). Onze voorraad groenten uit Huehue is bijna op en dan zal het terug behelpen zijn met wat er beschikbaar is hier: eieren, ajuin, bananen. Soms zijn er tomaten of iets anders te vinden. Fruit is behalve bananen ook niet te koop

Dat houten kot met zwarte ton is onze douche. Tenminste, we noemen het de douche. In feite is het gewoon een houten kot met een kraantje met een stuk tuinslang aan. Het wassen met koud water ben ik nog altijd niet gewoon: het blijft bibberen.

Het ergste vind ik dat er geen melk is. Er zijn hier geen koeien en dus geen melk. We moeten ons behelpen met poedermelk (ook uit Huehue). Koud is dit absoluut niet lekker, maar we kunnen wel witte sauzen en zo maken. Af en toe veroorloof ik me een LaLa: een drinkyoghurtje. Dit hebben ze wel overal, al is het wel heel duur en ook nooit koud. We hebben namelijk geen ijskast. Je kan nooit eens echt iets fris drinken. Onze voorraadkast zit ook vol kleine miertjes, niet te vermijden. Daar valt niks aan te doen, behalve alles in afgesloten potten doen.

De afwas moet onmiddellijk gedaan worden, anders zit het vol mieren. Blikjes en flesjes wassen we goed uit. Om de twee dagen verbranden we al ons afval. Ik weet het, niet ecologisch misschien, maar hier is er geen andere oplossing. Bewaren van eten gaat ook bijna niet, hoogstens één dag in een afgesloten potje.

Jaja, het leven is heel anders hier.

Hieronder zie je mijn eerste zelfgebakken brood. We bakken elke dag ons eigen brood omdat die tortillas echt niet te freten zijn! We doen dat op de ouderwetse manier van kneden met je handen, laten rijzen, nog een kneden, nog eens laten rijzen en de (gas)oven in. Je ziet het niet op de foto, maar eigenlijk was het mislukt. Het was niet gerezen en smaakte ook vééééél te zout. M'n tweede brood was wel kei lekker maar hier heb ik geen foto van.